Prowadząc warsztaty z zarządzania projektami z zastosowaniem MS Project często napotykam na problemy uczestników związane z poprawnym tworzeniem planów projektów w oparciu, nie o klasyczne reguły harmonogramowania, czyli stosowanie CMP „Critical Path Metod”, a o metodę CCPM „Critical Chain Project Management”, która natywnie nie jest wspierana przez oprogramowanie Microsoft.
Często padają pytania, w jaki sposób stworzyć bufory czasu, czy to dla zadań (stosując klasyczne reguły wspierane przez MS Project), czy dla łańcucha zadań (odcinka robót) lub całego projektu, tak jak powinno być to definiowane przy zastosowaniu CCPT.
Tworzenie buforów czasu
Metodę dodawania buforów (ZB, WZB) do harmonogramu stworzonego w MS Project (bez korzystania z oprogramowania dodatkowego, tj. ProChain Project Scheduling ) wraz z konfiguracją paska postępu wykorzystania bufora na Wykresie Gantta przedstawiłem w tutorialu: „Tworzenie buforów czasu w MS Project” – zachęcam do korzystania z tej metody.
CCPM a nie CPM!
Wracając jednak do zastosowania buforów czasu oraz zmiany reguł związanych z harmonogramowaniem, będę zachęcał do stosowania metody CCPM zarówno przy projektach budowlanych jak i w branży IT, ponieważ projekty realizowane są znacznie sprawniej, a to przekłada się na czas i koszty. Generalnie można założyć, że szybkość realizacji wzrasta do około 30%, ryzyko opóźnień jest ograniczone, podobnie zresztą jest z kosztami, są one mniejsze i jest mniejsze ryzyko przekroczenia budżetu.
Stosowanie buforów na końcu ścieżki zadań (np.: tuż przed osiągnięciem kamienia milowego lub po nim), zamiast dodawania buforów do każdego zadania z osobna zmniejsza lub też eliminuje ryzyko wystąpienia zarówno Syndromu Studenta jak i Prawa Parkinsona, ponieważ kolejne zadania realizowane są zgodnie z zasadą ASAP i nikt poza Managerem Projektu nie zna dokładnego czasu rzeczywistej realizacji zadań (wykonawcy zadań nie otrzymują ani terminów rozpoczęcia, ani zakończenia swoich zadań). Paradoksalnie bufor bezpieczeństwa dla ścieżki (WZB) będzie też krótszy niż bufor sumaryczny wynikający z buforów (BZ) zdefiniowanych dla każdego zadania z osobna, a projekty będą realizowane na czas i zgodnie z budżetem.
Przy dużych projektach i skomplikowanych ścieżkach często trzeba będzie pójść o krok dalej i rozszerzyć bufor bezpieczeństwa dla ścieżki (WZB) o bufory dla zadań strategicznych (BZ) oraz bufor reagujący na ścieżce niekrytycznej (BRN). Wszystko po to, aby wstępnie wyznaczona ścieżka krytyczna nie zmieniła swojego biegu.
Oczywiście dla całego projektu powinniśmy zastosować bufor projektu (BP) oraz bufor wspomagający projektu (BWP).
Co zyskujemy dzięki buforom?
- krótszy czas realizacji całego etapu inwestycji
- czas, który można wykorzystać bez opóźniania etapu
- spokój i duże prawdopodobieństwo zakończenia całego projektu w czasie.
Łącza zależności
Kolejnym problemem z jakim się spotykam, to brak łączy między zadaniami (ustawianie dat rozpoczęcia i zakończenia zadań na sztywno), zbyt zawiłe i złożone powiązania mające na celu lepsze wykorzystanie zasobów przedsiębiorstwa lub skrócenie czasu realizacji odcinka, które przeszkadzają w poprawnym stosowaniu CCPM. Rozwiązanie jest proste – ograniczmy wielozadaniowość zasobów, ponieważ wpływa ona niekorzystnie na jakość i termin zakończenia projektu. Będziemy zmuszeni do zaprzestania stosowania na dużą skalę łącz typu RR i ZZ, a w większości przypadków będziemy stosowali podstawowe typy połączeń – czyli ZR. Na zadania niekrytyczne dodatkowo powinniśmy nałożyć ograniczenie ALAP, zdefiniować bufory ścieżek oraz bufor projektu.
Wszystkie te działania pomogą nam w sprawniejszym monitorowaniu realizacji projektów w MS Project.
poinformuj znajomych
subskrybuj RSS